Nedjeljno je jutro zadnje u mjesecu februaru. Sporo se odvija, minute se vuku kao godine, sati mi se cine duzim nego sto jesu. Dosadna kisa, sto zadnjih dana vjerni je pratilac u gradu, letargicnu atmosferu svojim prisustvom samo dodatno upotpunjuje. Treba mi kafa i mentalno budjenje.
Manjeg mjeseca, a vece tlake dugo vec nisam osjetio. Nikako da prodje. Da li je do mene i stresa sto me mezeti ili ove dvije sedmice olimpijske, sto uskoro treba da nestanu sa kalendara, izmjenise sliku grada i zivotnog ritma u njemu. Sve je nekako ubrzano, a vrijeme kao da stoji.
Zavrsni je dan olimpijade, sumiraju se rezultati, prepricavaju utisci. Zeljno se ocekuje finale hokeja, Canada-USA, zlato svi vec vide na grudima oblika javorova lista. Ceremonija zatvaranja slijedi poslije toga, gasi se olimpijski plamen, recituju se rijeci pohvale, poneka suza, pasti ce. Ocekuje se rekordan broj ljudi u centru grada, osmijesi i neobavezna grljenja, alhohol i vriska, festa se slavljenicka sprema.
Meni nije do nicega. Svejedno mi je. Sutra na posao, u rutinu, u zrvanj svakodnevnice. Mart zapocinje...
No comments:
Post a Comment